Schotland – niets dan liefde

It’s no more my step will wander
It is there I’ll go and then
I will find all I long for yonder
When the heather bells will bloom again
The Real McKenzies – Heather Bells

In september was ik in Schotland: Stirling, Oban, Gometra, Tobermory, Fort William, Inverness. Na een rugbyweekend in Glasgow in 2014 en een tripje naar Edinburgh in 2015 was dit eindelijk echt Schotland: de hooglanden, de eilanden, de natuur, de whisky, de rust, de mist, de schoonheid…

Op de middelbare school heb ik een tijdje een Schotland-fase gehad. Iets aan dit land oefende een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me uit, hoewel ik er nog nooit was geweest. Was het het Gaelic, de Schotse geschiedenis, de ruige natuur, de folklore? Mijn Schotland-fase ging voorbij (gelukkig maar – ik zou die felrode broek met tartanprint nu toch niet meer aan durven), maar de liefde bleef, op de achtergrond.

Twee jaar terug ging ik met mijn rugbyteam naar Glasgow. Mijn geliefde was enigszins jaloers, want hij wilde ook naar Schotland, en nu ging ik zonder hem. Ik wilde best nog eens, en zo besloten we het jaar daarop naar Edinburgh te gaan, voor een Six Nations-wedstrijd. Toen we daar waren en we voor aanvang van wedstrijd in het stadion zaten, speculeerden we al over nóg een trip naar Schotland, ‘maar dan echt’: een auto huren en de wilde natuur in, de Schotse Hooglanden zien, de lochs en glens.

Zo geschiedde. We huurden een auto, boekten B&B’s, hostels en en een bothy en stippelden onze route uit. Over het water, door de bergen, langs de kust. Een prachtvakantie, en ook nu (twee maanden later) scroll ik nog een paar keer per week door mijn Instagram-feed om de foto’s te bekijken.

Na deze vakantie weet ik het echt zeker… niets dan liefde voor Schotland.

Lief Lowlands…

Oh doctor, doctor help and let me know
If you can find a cure or antidote
You know I’ve always been true to you my friend
Hope that you can help me out again
— The Zutons – Zuton Fever

Het is bijna tien jaar geleden dat ik voor het eerst op een vrijdagmiddag ergens in augustus het maagdelijke gras van een evenemententerrein bij Biddinghuizen betrad. Lowlands 2004. De allereerste band die ik op het festival zag, was The Zutons. Ik was overdonderd. Het festival werd een jaarlijks ritueel; de afgelopen negen jaar heb ik geen editie gemist.

Morgen begint de voorverkoop voor 2013, maar voor de eerste keer in tien jaar ga ik geen kaartje kopen. Iets wat ik me een aantal jaar geleden niet had kunnen voorstellen, want ik na die eerste keer was ik hooked. En hoewel er tegenwoordig heel stoer wordt gepraat over hoe mainstream Lowlands is geworden, en dat het gewoon niet meer zo leuk is als eerst, heb ik het festival de afgelopen paar jaar niet met minder plezier bezocht dan toen in 2004. Eerlijk is eerlijk: Lowlands was steeds één van de beste weekeinden van het jaar.

Maar dit jaar ga ik niet. Ik zit morgen niet om kwart voor 10 met een bak koffie te stuiteren achter mijn computer. Ik voer geen gestreste telefoongesprekken met vrienden; ‘wie heeft er al kaartjes weten te scoren?!’

Eén reden daarvoor is duidelijk: we hebben een huis gekocht. En komen veel dingen bij kijken, van notariskosten tot bouwkundig rapport tot nieuwe vloer, en geen van die dingen is helaas goedkoop. Helaas kun je je geld maar één keer uitgeven, en nergens vliegt het harder je portemonnee uit dan op Lowlands. Grootmoeder spreekt: ik weet nog dat de prijs van mijn kaartje in 2004 onder de honderd euro was, en dat muntjes één euro kostten. Eén biertje was twee muntjes; twee euro. Vorig jaar betaalden we 175 euro, en 2,60 per biertje. Het moet toch gezegd worden: zowel de tickets als de drankjes zijn in de afgelopen tien jaar dus enorm veel duurder geworden. Inmiddels kun je een leuke week op vakantie van het geld dat je uitgeeft tijdens drie dagen Lowlands. En misschien kies ik dit jaar dan wel een keer voor die vakantie.

Maar als ik even terugdenk aan The Zutons in 2004, Röyksopp in 2005, The Veils of Arctic Monkeys in 2006, The Whitest Boy Alive in 2007, Elbow in 2008, mijn eigen optreden in 2009, Jack Parow in 2010, Flogging Molly in 2011 en The Movits in 2012… dan doet het toch een klein beetje pijn dat ik voor het eerst in tien jaar het gevoel van thuiskomen op Lowlands moet missen.

Lief Lowlands, ik kom vast nog wel een keertje terug… Maar alsjeblieft, denk aan mijn portemonnee en die van velen met mij. Volgende keer iets schappelijkere prijzen, iets kleinere namen, misschien een podium minder? Mijn plezier zal er niet minder om worden; het is en blijft Lowlands.