Tot zondag!

Ik weet dat zo’n 99% van mijn toch al niet zo heel grote lezerspubliek Bakkerijer is en dat de reclame die hieronder volgt zodoende niet veel meer is dan preken voor eigen parochie… Maar toch: voor sommige dingen kun je nooit genoeg reclame maken.

Als je komende zondag nog niets in je agenda hebt staan, heb je echt geen enkel excuus om het Uit Je Bak Festival in Castricum te missen. Sterker nog: zelfs al staat er wél iets in je agenda, dan is het tijd voor een change of plans. De vrijwilligers van De Bakkerij hebben de afgelopen tijd keihard gewerkt (en de drukste dagen moeten nog komen: opbouw, het festival zelf en afbouw) en ik weet zeker dat ook het festival ook dit jaar weer een daverend succes gaat worden.

Wat er te zien en te horen is? Punkrock van Translated, hiphop van Double G & The Ouzo Family en Skiggy Rapz, funk van Koffie en Wet T-shirt Contest, pop van Cherry Camino en Saint Helena Dove, chiptune van Men of Mega, blues van Black Bottle Riot en electro van Daily Bread… En daarnaast zijn er ook nog verschillende theateracts en kunst te zien. Keuze genoeg dus!

Maar wat ik toch het allermooist vind van het festival, zijn de vele enthousiaste vrijwilligers die alles geven om de dag goed te laten verlopen, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Als ik zondag ergens een paar minuten over heb, dan zit ik waarschijnlijk even ergens glunderend op een bankje om me heen te kijken naar het overweldigende resultaat. Laat me dan maar even.

Nog niet overtuigd? Dan moet je even de sfeerbeelden van Emil Kuijs bekijken:

Uit Je Bak!

Er is maandenlang vergaderd en georganiseerd.
Er is wekenlang geklust en geregeld.
Er is dagenlang gesjouwd en getimmerd.

Het Uit Je Bak Festival, dat voor de hardwerkende vrijwilligers beter Aan De Bak had kunnen heten. Zaterdag een hele dag, van acht uur ’s ochtends tot half één ’s avonds slepen en sjouwen met tafels en stoelen en fusten en podiumdelen onderdelen van de bars en de zelfgebouwde podia. Zondag wederom vroeg op om de techniek, de bars en het decor in orde te maken, gevolgd door Het Festival. En dan maandag, compleet gesloopt, weer tot laat in de avond aan het werk om het veld weer brandschoon te krijgen, alsof er nooit een festival heeft plaatsgevonden.

Maar als je ziet wat die vrijwilligers in zo’n korte tijd uit de grond stampen, dan is het de moeite waard. Als je de zon over de hoofden van de bezoekers ziet schijnen en de muziek door het park hoort schallen, dan is het héél erg de moeite waard. Zelfs aan het einde van de rit, als je kreunend opstaat van de pijn in je protesterende benen, als de splinters van het pallethout in je handen staan en de wallen onder je ogen je kaaklijn naderen, is het de moeite waard.

Hoewel ik op de dag van het festival ’s ochtends nog letterlijk met een onweerswolk boven mijn hoofd stond te vloeken en liep te stressen, brak aan het begin van de middag de zon door en verscheen er een grote glimlach op mijn gezicht. Ik was op mijn allervriendelijkst en allervrolijkst in de muntencaravan, draaide als DJ Tess. de grootste kneiters in de Silent Disco (voor mij toch wel het mooiste uurtje van de dag), beulde twee uur lang achter de bar, danste mijn heupen los bij Cirque Valentin en heb daarna nog een paar uur kei- en keihard genoten van het prachtige festival. De zon, de muziek, de kunst, de heerlijke burgers en al die vrolijke mensen…. Tot de laatste noten werden gespeeld en het zowaar weer begon te regenen.

Al dat op- en afbouwwerk, dat vergeten we gewoon. Volgend jaar doen we het allemaal weer helemaal opnieuw. Maar dan met andere wijnbekertjes (die niet in duizend scherven uit het gras moeten worden gepulkt), thank you very much!

foto: Jorinde Reijnierse