Schotland – niets dan liefde

It’s no more my step will wander
It is there I’ll go and then
I will find all I long for yonder
When the heather bells will bloom again
The Real McKenzies – Heather Bells

In september was ik in Schotland: Stirling, Oban, Gometra, Tobermory, Fort William, Inverness. Na een rugbyweekend in Glasgow in 2014 en een tripje naar Edinburgh in 2015 was dit eindelijk echt Schotland: de hooglanden, de eilanden, de natuur, de whisky, de rust, de mist, de schoonheid…

Op de middelbare school heb ik een tijdje een Schotland-fase gehad. Iets aan dit land oefende een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me uit, hoewel ik er nog nooit was geweest. Was het het Gaelic, de Schotse geschiedenis, de ruige natuur, de folklore? Mijn Schotland-fase ging voorbij (gelukkig maar – ik zou die felrode broek met tartanprint nu toch niet meer aan durven), maar de liefde bleef, op de achtergrond.

Twee jaar terug ging ik met mijn rugbyteam naar Glasgow. Mijn geliefde was enigszins jaloers, want hij wilde ook naar Schotland, en nu ging ik zonder hem. Ik wilde best nog eens, en zo besloten we het jaar daarop naar Edinburgh te gaan, voor een Six Nations-wedstrijd. Toen we daar waren en we voor aanvang van wedstrijd in het stadion zaten, speculeerden we al over nóg een trip naar Schotland, ‘maar dan echt’: een auto huren en de wilde natuur in, de Schotse Hooglanden zien, de lochs en glens.

Zo geschiedde. We huurden een auto, boekten B&B’s, hostels en en een bothy en stippelden onze route uit. Over het water, door de bergen, langs de kust. Een prachtvakantie, en ook nu (twee maanden later) scroll ik nog een paar keer per week door mijn Instagram-feed om de foto’s te bekijken.

Na deze vakantie weet ik het echt zeker… niets dan liefde voor Schotland.

Backpack?

And if you feel just like a tourist
in the city you were born, it’s time to go
And you find your destination
with so many different places to call home
Death Cab For Cutie – You are a tourist

Iemand vroeg mij laatst of ik ook niet zo’n verre, maandenlange reis in Azië wilde maken, zoals iedereen tegenwoordig doet, en keek raar op toen mijn antwoord ‘mwah, nee hoor’ was.

Waarom zou ik dat moeten willen? Omdat iedereen het doet? Is je opvoeding niet compleet zonder anderhalve maand Thailand? Begrijp me niet verkeerd, ik gun iedereen z’n zonvakantie, z’n culturele experience en z’n opgedane oosterse wijsheden, maar ik heb er zelf gewoon niet zo bijzonder veel behoefte aan.

Natuurlijk wil ik best een keer een mooie verre reis maken, maar van mij hoeft dat niet per se naar Azië te zijn, hoeft daar niet per se een backpack aan te pas te komen en hoeft dat niet per se voor mijn vijfentwintigste. Ik trek graag m’n eigen plan.

Dat klinkt natuurlijk allemaal heel stoer en onafhankelijk, maar toch voelt het niet lekker als iemand mij meewarig aankijkt omdat ik niet in de rij sta voor een retourtje Thailand.