Onbestemd

My ownership, my formula, my property, my thought, my reason
My blessing, and my silence
My lust, and my practice
The Veils – Lions After Slumber

Eerder deze week werd ik terug in de tijd geslingerd.

Een onbestemd gevoel, de haast verslaafde hang naar woorden, het idee ik moet nu wat schrijven. Dat schrijven lukte niet, dus startte ik een koortsachtige zoektocht naar citaten die mijn gevoel onder woorden konden brengen. Misschien dat anderen voor mij het wel op papier hadden kunnen krijgen wat mij nu niet lukte. En waarom lukte het me verdomme niet, ik was toch zo goed met woorden of wat?!

Gewoon een moment van frustratie, woede, een cocktail van zelfmedelijden en zelfhaat… Ongrijpbaar en kortstondig, maar ik wilde het onder woorden kunnen brengen. Woorden helen altijd. Helaas suggereerden alle mooie citaten die ook maar een klein beetje in de buurt kwamen alleen maar hartenpijn en zelfmoordneigingen, en zó erg was het toch ook weer niet met me gesteld.

Ik bleef naarstig zoeken naar dat éne liedje dat mijn gedachten verwoordde. In de tussentijd kwam ik langs alles wat ik grofweg tien jaar geleden luisterde, en flikkerden herinneringen op in mijn hoofd. Ik schreef altijd al mijn gedachten en gevoelens op, maar mijn dagboeken van toen zijn vernietigd, mijn oude blogs verdwenen. Gelukkig draagt de muziek die ik toen luisterde de herinneringen nog altijd mee.

Zo zapte ik langs nummers van Turin Brakes en I Am Kloot, en vele, vele andere artiesten. Alleen het snerpende stemgeluid van Finn Andrews van The Veils kwam een beetje in de buurt. Like lions after slumber in unvanquishable number. Je hoeft maar half te weten wat dat betekent om de urgentie daarvan te voelen. Toch voelde het puberaal dat ik mijn gevoel wilde verbinden aan zo’n woest nummer…

Nu ben ik allang weer bijgekomen. Blij dat mijn drang om te schrijven toch écht nog zo nu en dan de kop opsteekt, en blij dat ik al die nummers vol herinneringen weer eens heb gehoord. Ik ga ze heel veel draaien de komende tijd.