Just a thought: teer kinderzieltje

Natuurlijk lijkt het me niet aan te raden om overemotionele pubers al te veel te laten lezen over de beste manieren om zelfmoord te plegen of aan automutilatie te doen, maar ik denk dat het idee ‘the world is not a wish-granting factory’ uit The Fault in Our Stars best wel eens een leerzaam en nuttig zou kunnen zijn voor het gemiddelde kind. Of zelfs voor iedereen tussen de 12 en de 120.

Een boek als The Fault in Our Stars had mij misschien een klein beetje kunnen leren hoe ik moest dealen met ziekte en narigheid toen ik die realiteit nu zo’n zeven jaar geleden op mijn bord kreeg. Je moet toch ooit van je tere kinderzieltje af, of niet soms?

Bij The Daily Mail vinden ze van niet…

International Book Week… is it?

Al een paar dagen lang verschijnen er op Facebook allerlei berichten op mijn tijdlijn met de volgende tekst:

It’s International Book Week. The rules: Grab the closest book to you, turn to page 54, post the 5th sentence as your status. Don’t mention the title. Copy the rules as part of your status.

Heel even dacht ik eraan om mee te doen. Maar toen dacht ik: ís het eigenlijk echt wel International Book Week? Voor hetzelfde geld loopt mijn kennissenkring gewoon een week achter, en als ik dan te laat ben met mijn post is het alsof ik mijn vrienden in januari een vrolijk kerstfeest wens. Via Google is in eerste instantie niets terug te vinden over deze themaweek, behalve de bovenstaande post, op allerhande fora, daterend van 6 dagen tot 3 uur geleden.

Een rondje Wikipedia leert:

‘International Book Week is an awareness week mentioned in a socially generated internet meme where users of social networking sites share arbitrary lines from nearby books. Unlike globally publicised events such as World Book Day, International Book Week is not a formally established awareness week, and does not exist outside of the meme.’

Leuke meme, jongens… Zijn jullie er allemaal ingetrapt of doen jullie mee om interessant te doen? Als ik had meegedaan, was het dus niet eens ‘Vrolijk Kerstfeest’ in januari geweest, maar gewoon een ‘Zalig Sint-Juttemis! International Book Week of niet, deze actie gaat sowieso voorbij aan wat ik belangrijk vind. Ik ben trots op wat ik lees. En als ik een zin uit een boek wil overtypen op Facebook, dan deel ik het liefst de mooiste zin uit het boek, en raad ik iedereen aan om het boek waarin deze zin staat ook te lezen.

Sowieso betwijfel ik of iedereen braaf het ‘closest book to you’ pakt, of toch gaat voor het boek met de meest interessante vijfde zin op pagina 54 dat hij/zij in huis heeft. Misschien schaam je je een beetje dat je Twilight aan het lezen bent, en pak je voor deze gelegenheid toch maar een boek uit de kast dat iets meer literair verantwoord is. Misschien is het eerste boek binnen handbereik wel een kookboek, en wacht je met het posten van de status tot het dichtst bijzijnde boek een leukere optie is. Eerlijk is eerlijk; dat is wat ik zou doen.

Maar nogmaals: ik ben trots op wat ik lees. Momenteel ben ik Sherlock Holmes – The Complete Novels and Stories aan het lezen. Dat is geweldig, en iedereen zou het moeten lezen. De vijfde zin op pagina 54 is niet boeiend en daarom deel ik liever het prachtige sfeerbeeld op pagina 138:

It was a September evening and not yet seven o’clock, but the day had been a dreary one, and a dense drizzly fog lay low upon the great city. Mud-coloured clouds drooped sadly over the muddy streets. Down the Strand the lamps were but misty splotches of diffused light which threw a feeble circular glimmer upon the slimy pavement. The yellow glare from the shop-windows streamed out into the steamy, vaporous air and threw a murky, shifting radiance across the crowded thoroughfare. There was, to my mind, something eerie and ghostlike in the endless procession of faces which flitted across these narrow bars of light–sad faces and glad, haggard and merry. Like all humankind, they flitted from the gloom into the light and so back into the gloom once more.

This Is Just To Say

I have eaten
the plums
that were in
the icebox

and which
you were probably
saving
for breakfast

Forgive me
they were delicious
so sweet
and so cold

– William Carlos Williams

Een aanrader voor iedereen die van lezen houdt… of nee, gewoon voor iedereen: The Fault in Our Stars van John Green. Humor, soms op het randje, soms zwart als de nacht, afgewisseld met diep drama en bijzonder slimme en mooie verwijzingen naar classics uit de Engelse en Amerikaanse literatuur, o.a. naar Shakespeare, William Carlos Williams en Walt Whitman.

Ik wil het maar even zeggen.

Een beknopte omschrijving, schaamteloos gestolen van bol.com:

Diagnosed with Stage IV thyroid cancer at 12, Hazel was prepared to die until, at 14, a medical miracle shrunk the tumours in her lungs… for now. Two years post-miracle, sixteen-year-old Hazel is post-everything else too post-high school, post-friends and post-normalcy. And even though she could live for ‘a long time’ (whatever that means) Hazel lives tethered to an oxygen tank, the tumours tenuously kept at bay with a constant chemical assault. Enter Augustus Waters, a match made at cancer kid support group, Augustus is gorgeous, in remission, and – shockingly, to her – interested in Hazel…

Van alle personen die mij dit boek aan hadden kunnen raden, kreeg ik de tip van de meest onwaarschijnlijke persoon: mijn grote kleine broer M., die nooit eerder interesse in boeken heeft getoond. Deels vanwege de intrigerende beschrijving, deels vanwege de pure verbazing over waarom hij dit boek zo geweldig vond, ben ik het gaan lezen.

En nu kan ik alleen maar zeggen: GA HET LEZEN.

Mind you: ik heb het boek nog niet uit. Het einde is mogelijk ongelofelijk klote. Heel eerlijk gezegd verwacht ik weinig anders van een boek over iemand met terminale kanker. Maar daarom deel ik de tip nu (hier volgt iets wat voor wijze les moet doorgaan): ook al is de bestemming niet wat je had gehoopt… als de weg ernaar toe de moeite waard is, en dat is in dit geval hoe dan ook absoluut het geval, dan zou ik de reis zeker maken.

Leuk feit: hoofdpersoon Hazel kent één gedicht uit haar hoofd. Dat gedicht is The Red Wheelbarrow van William Carlos Williams. Toevallig de schrijver van het enige gedicht dat ik uit mijn hoofd ken: This Is Just To Say. Een gedicht dat mij tijdens literatuurcolleges enorm heeft geïntrigeerd. Ik wil het maar even zeggen.

Update: Uit. Sprakeloos. Lees het!