Opruiming!

In het kader van een op handen zijnde verhuizing heb ik besloten om een deel van mijn vrije tijd de komende weken te besteden aan ‘wegdoen wat weg moet’. Te beginnen met mijn garderobe. Wat is dat toch? Je neemt je voor om met brute daadkracht je kledingcollectie te filteren van miskopen en ouwe vodden, maar als je eenmaal bezig bent met sorteren, wil je van vrijwel geen enkel stuk afscheid nemen. 

Zo zijn er de bandshirts… Wanneer heb je mij voor het laatst in mijn Bloc Party-, The Killers- of The Veils-shirt gezien? Nuff said. Die shirts zijn sowieso niet voor mij gemaakt, maar ik heb me meerdere keren tot miskopen laten verleiden. En als ik die zelden-gedragen shirts nu weg wil doen, voelt het als verraad aan goede bands en afscheid van mooie herinneringen.

Zo zijn er de dingen die ik niet meer pas… En hoewel ik me nu al vier maanden zeker twee keer per week sta uit te sloven in de sportschool, ik een flinke vetrol kwijt ben en ik twintig minuten probleemloos op een flink tempo kan hardlopen (voor het eerst in mijn leven!), pas ik ze nog steeds niet. Dat geldt ook voor die spijkerbroek die in theorie precies mijn maat is, maar die mij in de praktijk in een rollade verandert. Ik snap er niets van, maar ben toch geneigd de broek in de kast te laten hangen voor als ik hem over nóg vier maanden ineens wél pas.

Zo zijn er de miskopen… Ik weet oprecht niet wat me ooit bezielde toen ik een lila shirtje of een lichtgroene bolero kocht. Manipulatieve verkoopster? Tijdelijke ontoerekeningsvatbaarheid? Oké, dit is niet een categorie waarvan ik moeilijk afscheid kan nemen. De groeten, lelijke troep! Hopelijk worden jullie in een volgend leven meer gewaardeerd.

Zo zijn er de jaren met dankbaarheid gedragen spullen, die ik op den duur toch een beetje zat ben geworden… Maar niet zó zat dat ik er ineens vanaf wil. Ik heb ze toch met plezier gedragen? En wat als ik ineens een nieuwe broek heb waar dat éne shirtje zo geweldig op zou staan, en dat ik dan dat shirtje heb gedumpt?! Kortom: first world problems.

Toch heb ik een aardige stapel samengesteld met spullen waar ik afscheid van ga nemen. Opgeruimd huis, opgeruimd hoofd, zogezegd. Toch hoop ik de bandshirts, waarvan het afscheid me het zwaarst valt, nog aan iemand te slijten. Iemand?

Voornemens

 

2012 was een goed jaar, dus goede voornemens lijken me niet zo zinvol. Doorgaan op het pad dat ik volg, dat wil ik vooral.

Nouja, misschien toch één goed voornemen dan… meer doen met deze website. Ik denk erover na.

Recensiekoning: vijf sterren

Wat is een betere reden om je huis op te ruimen dan het bezoek van zes wildvreemde mensen met een gave website vol (soms meedogenloze) recensies over alles? Eerlijk gezegd zou ik het niet weten. Niemand wil het risico lopen zijn huis terug te zien op recensiekoning.nl, met één ster of zelfs nog minder.

Zo sloeg ik vorige week zondag aan het opruimen. Enkele dagen eerder had ik bericht gekregen van Recensiekoning. Ik had het boek Recensiekoning recenseert Nederland besteld, en kreeg dat niet alleen zonder verzendkosten en mét goodiebag opgestuurd, nee: de schrijvers zouden het hoogstpersoonlijk komen brengen tijdens de Recensiekoning Zomertoer. Met zijn zessen – of toch vijven? – in een busje, vergezeld door een koeltas met bier.

Gisteren vond de Zomertoer plaats, en bleek Castricum de eerste bestemming te zijn. Ik verwelkomde 10e, RuSt, Joost, Olaf, Gustav en de productie-assistente en we dronken koffie (dakterras: vijf sterren). Intussen werden onder andere mijn laptop, de auto van de buurvrouw, het vogelhuisje en het dakterras bestickerd (wildplakken: vijf sterren).

Ik was heel blij met het boek en met het feit dat ons dakterras vijf sterren kreeg, maar zoals dat soms gaat heb ik niet bijdehand gevraagd of ik ook niet zo af en toe eens een recensie voor ze mag schrijven, laat staan dat ik heb opgeschept over mijn schrijfervaring. Bovendien heb ik ze niet eens een koekje aangeboden (sorry daarvoor).

Ik zweer het je, als ik later groot ben wil ik ook met vijf vrienden door het land reizen, boeken signeren en bij wildvreemde mensen koffie en/of bier drinken op het dakterras! Het bezoek krijgt vijf sterren, omdat ik het zo leuk vond dat ze langskwamen. Dat ontbrekende koekje maak ik graag een keer goed met zelfgemaakte chocoladetaart.

PS: de buurvrouw heeft de sticker probleemloos van haar auto kunnen verwijderen, dus dat wordt gelukkig geen schadeclaim!

Even kort…

Dat je het even weet: ik heb nu mijn eigen domeinnaam. Mijn adres is http://www.tessavandenbrink.nl. Er is daar, op een berichtje dat de domeinnaam niet meer beschikbaar is na, nog heel weinig te zien, maar binnenkort treedt dat prachtige adres in werking. Als ik tijd en zin heb om het uit te zoeken, that is.

Dat houdt in dat je vanaf daar vanzelf hier terecht komt, voorlopig. Misschien dat ik later nog eens iets écht professioneels, representatiefs en verantwoords met die site ga doen. Tips en ideeën zijn altijd welkom.

Update: het werkt! Vanaf nu dus via http://www.tessavandenbrink.nl!